Po prawie roku, dokładnie aż 10 miesiącach aktywności, zamykam Sayto. Ale go nie zamykam, jednocześnie zamykając... Eh!

Już spieszę z wyjaśnieniem.

Na początek uspokajam — nadal będą tu publikowane posty! Tyle że jedynie dotyczące najważniejszych rzeczy. Będą pełnometrażowym przedstawieniem, nie tylko przedsmakiem tego, co dostaniecie w nowej odsłonie marki (Patrz dwa akapity niżej), ale z drugiej strony będą stanowić jedynie ułamek treści. Nie pojawiają się już regularnie co tydzień, jak dotychczas, i nie trzymam się ,,czwartkowej" i ,,poniedziałkowej" zasady.

To nie jest zwykłe ograniczenie częstotliwości wpisów. Co tu dużo mówić, blog jest świetnym źródłem zasięgu ;) Strona i wszystkie starsze posty pozostaną widoczne dla przyszłych pokoleń, tyle że pod nieco innym, niż dotychczas adresem: https://sayto-mlodzipotrafia.blogspot.com/

Dalej też wolna edukacja, inteligencja finansowa i wzrastanie we wdzięczności są dla mnie priorytetami, które staram się szerzyć na każdym kroku. Tyle że... niekoniecznie w postaci bloga. 

Nie rezygnuję z pisania. Największą uwagę skupiam na pracy nad dwoma dużymi projektami, o których więcej informacji ujawnię niedługo, zaś artykuły w podobnej formie będą publikowane na fanpage'u Facebook oraz Instagramie. Od tej pory kładę pełen nacisk na tę formę kontaktu. Tam też będę najszybciej publikować nowe możliwości dla Was wszystkich.

A co z newsletterem? I tu kolejna dobra wiadomość, newsletter nadal pozostanie w pełni aktywny! Jako że odchodzi mi wiele obowiązków związanych z utrzymaniem bloga, wręcz ciut powyżej normy. Tradycyjnie będzie zawierać także wyjątkowe treści oraz oferty (min. 3 w miesiącu), przeznaczone wyłącznie dla moich subskrybentów. W dodatku przy zapisie otrzymasz 2 planery na życie w prezencie!

Zapisz się na listę już dziś!

+Informacje o najnowszych postach, ciekawostki tylko dla subskrybentów i wiele więcej

Odbieram prezent

Loading...

Gotowe!

Sprawdź swoją skrzynkę pocztową, aby potwierdzić subskrypcję.

 

+Wiadomość specjalna dla fanów mojej konikowej twórczości na Youtube! Łowca Much ma już swój własny, oddzielny profil na Instagramie. Zapraszam serdecznie do obserwowania!

Tyle słowem wstępu. A teraz wersja dla wytrwałych, czyli dlaczego czasem warto wyrzucić szafę za 2000 zł :)

Niedługo wybiłyby pierwsze urodziny bloga. Miałam już nawet dokładną wizję tego dnia i gotowe prezenty. Aż pewnego pięknego popołudnia, gdy siadałam do pisania kolejnego posta, naszła mnie potężna refleksja. Właściwie jedno pytanie: co mogłabym zrobić w tym czasie? Wystarczyło.

Ostatecznie uświadomiłam sobie, że blog nie jest zbyt dobrym narzędziem do publikowania tego, czym chcę się z wami dzielić. Prowadzenie Sayto w takiej formie po prostu nie idzie w parze z moimi innymi życiowymi planami. Czuję, że potrzebuję więcej przestrzeni, swobody, której blog nie jest mi w stanie zaoferować. Środowisko blogosfery to nie mój klimat.

Nie jest to dobre narzędzie, jeśli chodzi o propagowanie rozwoju osobistego i utrzymywanie motywacji, a na tym mi właśnie bardzo zależy. Myślę, że nietrudno to zauważyć - w postach kładę spory nacisk na działanie. Równocześnie treści specjalistyczne wpasują się niemalże w każde medium.

Nadal czerpię przyjemność z pisania postów, a szczególnie z czytania waszych komentarzy pod nimi. Blogowanie mi się ani trochę nie znudziło, nie czuję się też jakkolwiek zmęczona lub wypalona. Wręcz przeciwnie, tuż przed zamknięciem miałam gwałtowny przypływ weny.

Nie robię tego z powodu utraty zasięgu czy nieprzychylnych wypowiedzi. Nie chodzi nawet o kasę czy problemy techniczne. Owszem, do wordpressa nigdy się nie przyzwyczaiłam, choć go ogarnęłam, ale to byłaby naprawdę kiepska wymówka.

Tym bardziej przeniesienie bloga nie było łatwą decyzją. Godziny pracy nad designem, promocją, dziesiątki dni pisania postów, komentarzy, masa pięknych wspomnień - i miałabym tak po prostu trzasnąć drzwiami?

Co daje mi pisanie bloga?

Sayto jest częścią mnie. Nie będzie przesadą, jeśli powiem, że jego prowadzenie ukształtowało mój charakter. Przede wszystkim posiadłam nawyk systematyczności, wytrwałości i lepiej dotrzymuję słowa. Otworzyłam się bardziej na ludzi i nauczyłam się

Umiejętności pisarskie wyćwiczyłam do perfekcji, poznałam trochę mechanizmy działania mediów społecznościowych i reklamy, które bardzo mi się przydają także w innych obszarach życia. Podszkoliłam się z fotografii, a zwłaszcza estetycznej obróbki grafiki. No i opanowałam obsługę nieszczęsnego WP oraz bloggera + trochę kodowania w mękach :'). Bez Sayto nie byłoby możliwe również szybkie wypromowanie twórczości Łowcy Much.

Każdemu chętnemu serdecznie polecam taką przygodę. Taki skarb mentalny będzie wart więcej, niż bogactwo materialne. Jeszcze po kliknięciu przycisku ,,opublikuj" dalej dręczą mnie wątpliwości, czy postąpiłam słusznie. Może powinnam trochę zaczekać, a wszystko by się unormowało? A jednak - PO COŚ to zrobiłam.

Jaka jest cena rozwoju?

Otóż zdałam sobie sprawę, że... taka jest po prostu cena rozwoju. Prowadzenie bloga jest mega czasochłonne, i nie jestem w stanie chwycić dwóch srok za ogon. Wywalam więc szafę za 2 tys., żeby zamienić ja na tę za 10 tys. Wiem, że mogę lepiej, efektywniej wykorzystać moje moce obliczeniowe - kontynuowanie prowadzenia bloga tylko dlatego, że mi tak wygodnie, byłoby w tym przypadku okropnym marnotrawstwem. 

Dlatego zamierzam stworzyć kompleksowe produkty, które będą działały i służyły innym dwadzieścia cztery na dobę, niezależnie od moich i platformy humorów, a pozostałą aktywność przenoszę na media społecznościowe (Facebook, Instagram), gdzie czuję się już o wiele bardziej swobodnie. Treści w każdym ze źródeł będą się nieco różnić, dlatego polecam obserwować oba.

Będę również pielęgnować newsletter; w ten sposób mogę sobie pozwolić na ściślejszą, pełną współpracę ze zdecydowanymi ludźmi. Będzie on prowadził do większości artykułów na FB oraz Instagramie + dodatkowe treści, przeznaczone wyłącznie dla subskrybentów + dla chętnych informacje o customowej części mojej twórczości.

Mam nadzieję, że rozumiecie mój wybór i będziecie mi towarzyszyć na nowej ścieżce rozwoju. To naprawdę wiele dla mnie znaczy - po prawdzie mówiąc, przecież nie piszę tego dla siebie! Zapraszam was serdecznie do pierwszego posta w nowej odsłonie Sayto: Jak się ciąć?

Huh, great job :) Skoro już się zrozumieliśmy, mogę ci wytłumaczyć, dlaczego dobrze postąpiłeś/aś, albo czemu nie powinieneś/aś odłożyć narzędzia dopiero po wszystkim.  

Nie pamiętam już, od czego to wyszło i kiedy zaczęłam się ciąć. Był to czysty impuls, wtedy jeszcze nie można tego było nazwać prawdziwym okaleczaniem, bowiem, przyznaję, zachowywałam się dość ostrożnie i po prostu tchórzliwie, wyszukując w internecie prawdopodobnie te same hasła, co Ty. 

Dla wszystkich o różnych dziwnych domysłach: w samookaleczaniu nie chodzi o radość z krzywdzenia siebie czy widok krwawiącej rany. To sam ból jest źródłem przyjemności i ukojenia. Dla mnie samookaleczanie było sposobem na odreagowanie, wyrzucenie z siebie emocji, schłodzenie uczuć, praktycznie nigdy karą za jakiś głupi błąd. Mówię serio, nie ma w tym żadnego podtekstu — zwykłe rozładowanie emocjonalne. Gdybym wołała w ten sposób o uwagę, to nie próbowałabym ukrywać śladów ;) Ale na to naprawdę istnieją lepsze sposoby.  

Nieważne, jakiego narzędzia użyjesz, po takim okaleczeniu zawsze pojawiają się blizny. Mimo że fizycznie rana może pochodzić od jednego i tego samego noża, ustawionego pod tym samym kątem. Przeważnie zostają na długi okres czasu, i rozumiem przez to nie dni, nie tygodnie, a miesiące, lata. Jedne wyglądają na wciąż świeże, inne są wyblakłe, zatarte, ale wciąż... potrafią też pojawiać się ponownie. Dlaczego tak jest? Odpowiedź jest dosyć prozaiczna – to nie blizny na ciele, lecz na duszy.

Nie ma jednorazowego cięcia, nie ma odwrotu, nawet jeśli to tylko chwilowe, przypadkowe załamanie. Te myśli już zawsze będą gościć gdzieś z tyłu głowy i zatruwać jasność umysłu. Wyskoczą w najmniej niespodziewanym momencie lub skwapliwie wykorzystają przejściowe zachwianie równowagi. Nie da się od nich uwolnić. Z każdym wyrzutem endorfin, który następuje podczas cięcia, przeobrażają się w uzależnienie. Zdarza się ciąć bez wyraźnego powodu, dla samego spełnienia. 

Jeżeli taki stan rzeczy i obniżony komfort życia Wam nie przeszkadza... tak się Wam tylko wydaje. Przede wszystkim zastanówcie się, co was doprowadziło do tego miejsca. Wyciągnijcie wnioski i unikajcie tej sytuacji w przyszłości. Jesteś silny/a, nawet jeśli jeszcze o tym nie wiesz. 

Posłuchajcie proszę muzyki, wyjdźcie na spacer, pobawcie się ze zwierzakiem, wypijcie kubek herbaty, pobiegajcie po pokoju, pogapcie się w ścianę, głęboko oddychając, poczytajcie książkę, owińcie się w koc,zemnijcie liścia, poróbcie głupie miny, poskaczcie, podzióbcie kartkę papieru kolorowymi kredkami, podrzyjcie go sobie na kawałeczki, nawet krzyczcie. 

Jak widać, istnieją tysiące o wiele lepszych sposobów. Każdy znajdzie swój na walkę z wewnętrznym ,,demonem". Proszę, niech mój błąd nie pójdzie na marne. Uczcie się na nim. Niektórych pomyłek nie warto powtarzać.

Info specjalnie dla czytających to rodziców! Zapewne chcielibyście wiedzieć, jak takim sytuacjom zapobiegać. Odpuśćcie sobie poradniki o wychowywaniu nastolatków (tudzież psów?). Wszystkie zostały napisane przez dorosłych. Objawy niepokojących zmian stają się wyraźne dopiero przy etapie końcowym (czyli za późno). W tym momencie większość zaczyna działać; wcześniej są one praktycznie nie-wy-kry-wal-ne. 

To nie wasza wina (zakładam, że pato-rodzice tego nie czytają). Naprawdę! Nie próbujcie się za to katować ani pomstować, bo to niczego nie zmieni.

Jedyna rada, jaką mogę Wam dać, to zapobiegać. Dbać, wspierać, rozumieć, negocjować, nie kontrolować. Po prostu: nie spieprzcie tego. Pamiętajcie, że w momencie, kiedy najbardziej Was odtrącamy, równocześnie najbardziej Was potrzebujemy. 

PS W poście opisany jest INDYWIDUALNY przypadek. Nie brać jako szablonu. Kopiowanie dozwolone jedynie za zgodą właściciela. 
~Gall Anonim"

Telefon zaufania dla Dzieci i Młodzieży, 12-2.00 w nocy: 116 111 lub 800 080 222

Dla Rodziców i Nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci, od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00-15:00: 800 100 100

Inne numery telefonów

Tytuł tego posta jest celową prowokacją mającą przyciągać uwagę osób zdesperowanych, szukających pomocy; zgodnie z wolą autora wypowiedzi, który pragnie pozostać anonimowy.

Czasem trzeba ludźmi wstrząsnąć, żeby zwrócić uwagę na dany problem. Mimo że artykuł nie ma zbyt dużego związku z tematyką bloga i znacznie odchodzi od mojego standardowego stylu pisania postów, nie mogłam odmówić takiej prośbie. 

Ba, czuję, że właśnie taki tekst był bardzo potrzebny, i żałuję, że nie opublikowałam go wcześniej. Zwłaszcza że niektóre wpisy w sieci o tej tematyce są naprawdę głupie... Od siebie dodam jeszcze:

Drodzy przyjaciele. Reagujcie. Najlepiej lecąc z telefonem do psychiatry... a może najpierw wypadałoby to uświadomić rodzicom delikwenta? Spróbujcie delikatnie poruszyć temat i cierpliwie wysłuchajcie tego, co ma do powiedzenia. Zapewnijcie, że nawet jeśli nie rozumiecie, o co chodzi, chcecie mu tylko pomóc. Nie próbujcie obracać tego w żart. Potem możecie szukać specjalisty.

Jeżeli dotarłeś aż tutaj, najwidoczniej rozumiesz, jak wielka odpowiedzialność leży w Twoich rękach. Mam do ciebie tylko jedną, maleńką prośbę: UDOSTĘPNIJ! Udostępnij, gdzie się da (Post na Facebooku i Instagramie), powiedz rodzinie, znajomym. Tylko z twoją pomocą możemy złamać tabu i zmniejszyć liczbę takich przypadków.

Nie każdego stać na szkołę językową, a sporą część życia spędzamy w internecie, toteż coraz większą popularnością cieszy się samodzielna nauka angielskiego. Materiały dostępne są wszędzie w ogromnych ilościach, wiele z nich dodatkowo zupełnie za darmo, jednak nie wszystkie będą równie skuteczne. Czasem wręcz… będą przeszkadzać. Oto 7 metod, które pomogły mi nauczyć się angielskiego w miesiąc ↓

Dlaczego w szkole nigdy nie nauczysz się mówić

Musisz wiedzieć, że to nie twoja wina, że pomimo lat gorliwej nauki i setek wypełnionych kart pracy nie jesteś w stanie opanować języka. To właśnie one są przyczyną twojej porażki! Nigdy (lub zajmie ci to pół wieczności) nie będziesz w stanie porozumiewać się swobodnie, przejść poziom wyżej, niż chwiejny angielski B2, jeśli nie zmienisz swojego nastawienia do uczenia się.

System edukacji popełnia wiele błędów na tym polu, ale 90% nauczycieli oraz kursów angielskiego online łączy jedno, ogromne faux pas – uczymy się poprzez tłumaczenie, nie zrozumienie. Każde słowo, zdanie, które ma wyjść z naszych ust, musimy przetłumaczyć z rodzimego języka. 

Nie dość, że jest to proces niezwykle powolny i żmudny, to już po najprostszych konstrukcjach (we’ll speak later = pogadamy później, dosłownie: my zrobimy porozmawiać później) widać, że ta metoda zwyczajnie się nie sprawdza.

Czy to oznacza, że masz teraz wszystkie fiszki, podręczniki i uzupełnianki zanieść na śmietnik? Oczywiście, że nie! Wystarczy nie traktować ich zbyt poważnie i korzystać z głową… ale o tym kiedy indziej.

Wierz mi, uczenie się jest dla twojego mózgu jak czekolada; nasz umysł jest wręcz zaprogramowany na przyswajanie stale nowych informacji, trzeba tylko podać mu je w odpowiedniej formie! 

Rozwiązanie: Immersja

Przypomnij sobie, jak nauczyłeś się swojego ojczystego języka. Ha, wiem, że tego nie pamiętasz 😉 Ale z całą pewnością można stwierdzić, że nie było łatwo. Nie mogłeś porównać na przykład słowa ,,jabłko” do znaczenia ,,apple” w angielskim, bo zwyczajnie nie znałeś żadnego innego języka! A mimo to umiesz mówić. Jak to możliwe?

Podsłuchiwałeś dorosłych. Kojarzyłeś poszczególne słowa z różnymi sytuacjami, miałeś możliwość obserwacji działania kontekstu. Byłeś nieustannie bombardowany polskimi wyrażeniami. I, oczywiście, zmuszony do ich przyswajania i składania w całość, by porozumieć się jakoś z otoczeniem. Ten naturalny sposób nauki, czyli zanurzenie się w języku, ma już nawet swoją nazwę — immersja językowa właśnie.

Jeżeli zależy ci na praktycznej nauce języka, postaraj się naśladować tę wrodzoną ścieżkę edukacji, a od razu zobaczysz efekty. Mała uwaga: polecam tę strategię raczej osobom, które są średniozaawansowane lub opanowały przynajmniej podstawy danego języka. W przypadku początkujących, starszych osób może to okazać się zbyt trudne.

1. ENGLISH WITH NATIVE

Zdaję sobie sprawę, że na samą myśl o rozmowie z kimś, dla kogo mówienie po angielsku jest tak naturalne, jak chodzenie, przechodzą was ciarki, jednak zupełnie niepotrzebnie. Pomyśl logicznie, co złego może się stać? Dlaczego ktoś miałby cię wyśmiewać za odwagę i cześć dla jego języka? Założę się, że ty sam chętnie pomógłbyś takiej osobie. Im dłuższa konwersacja, tym łatwiej przychodzi mi mówienie.   

Rozejrzyj się wśród swoich znajomych, niech wiek cię nie ogranicza (wiem co mówię :P). Masę partnerów językowych znajdziesz na różnego rodzaju portalach lub grupach wymiany językowej. Na dobry początek możesz też spróbować konwersacji po angielsku z przyjaciółmi.

2. MÓWIENIE DO LUSTRA

Jeżeli jesteś Markiem Piwniczakiem lub brak ci mikrofonu, ta metoda z pewnością cię zainteresuje. Na upartego nie potrzebujesz żadnego partnera do rozmowy. Wystarczy ci… lustro. Potraktuj swoje odbicie jak drugą osobę i rozpocznij dialog, tak, jakbyś kogoś poznawał, i odpowiadaj na swoje pytania. Możesz również zacząć monolog na dany temat.

Sąsiedzi niech myślą, że zwariowałeś, a ty za pół roku wyjedziesz do USA, by kolekcjonować grube pęczki dolarów.

3. DZIEŃ ANGIELSKIEGO Z RODZINĄ

Ustalcie, że danego dnia — na przykład we czwartek — możecie się porozumiewać wyłącznie w danym języku. Odzywki po polsku zostaną zwyczajnie zignorowane. Będziecie mieli silną motywację, żeby sklecić poprawnie zdanie. 

Dobrze byłoby, gdyby zabawa dotyczyła wszystkich członków rodziny, ale ja często postępuję tak tylko z bratem. Potrzeba jedynie odrobinę więcej samodyscypliny.

4. NAUKA FRAZAMI

Zamiast wkuwać na pamięć poszczególne słówka, ucz się znaczenia całych fraz, najlepiej z kontekstu. Pojedyncze wyrazy również najlepiej zapamiętywać poprzez tworzenie z nimi zdań, np. cake – Have you seen your birthday cake yet?

Angielski online, za darmo znajduje się w ofercie wielu aplikacji, ale żadna nie robi tego tak dobrze, jak Cake. Odkryłam jej fenomen ledwo 2 tygodnie temu, i jestem po prostu zachwycona tym, jak w łatwy i przyjemny sposób można w ciągu 10 minut dziennie nauczyć tak wiele. Każdego dnia otrzymujemy nową porcję krótkich filmików z podobnymi frazami kluczowymi oraz ćwiczenia ze słuchu, mówienia i ich znajomości. Czad!

5. OGLĄDANIE FILMÓW W OBCYM JĘZYKU

Kiedy oglądasz jakikolwiek film, anime lub seriale na Netflixie, postaraj się włączyć angielski dubbing + ewentualnie napisy w obcym języku lub, w ostateczności, polskie. Umiejętność słuchania i zasób twojego słownictwa drastycznie wzrosną. Możesz nawet mieć przy sobie notes i zapisywać w nim nieznane wyrazy, aby lepiej zapadły ci w pamięć.

6. CZYTAJ PO ANGIELSKU

Faktem jest, że większość fachowej wiedzy podanej jest w języku angielskim. Sprawdzaj podczas czytania nieznane słówka z tłumaczem, ale tylko jeśli nie potrafisz wysnuć ich znaczenia z kontekstu — w przeciwnym wypadku przeczytanie jednej strony zajmie Ci trzy razy dłużej, a pożytku wielkiego miał nie będziesz. 

Najlepiej zaczynaj od lektur dla dzieci lub lekkich książek obyczajowych, by stopniowo przejść do specjalistycznych tomów.

7. PISANIE ESEJÓW NA ULUBIONY TEMAT

Nie zapominajmy o umiejętności pisania! W znacznym stopniu pomaga na tym polu czytanie książek, ale to nie załatwi wszystkich naszych problemów. Jeżeli na przykład pasjonujesz się motocyklami — napisz na ten temat artykuł, list, esej czy e-mail. Próbuj różnych form na bazie słownictwa z dziedzin, które cię kręcą, a szybko załapiesz reguły, równocześnie dobrze się bawiąc.

Nie zapominaj tylko, że ktoś powinien te bazgroły zweryfikować, i nie mam tu na myśli google tłumacza. Najlepiej poprosić o to kogoś bliskiego, możesz również szybko wysłać pismo na grupy learningowe, gdzie otrzymasz wszelkie wskazówki.

Mam nadzieję, że łapiecie już, jak nauczyć się angielskiego komunikatywnie. To nie zawsze jest łatwe, zwłaszcza na początku, ale stanowczo warte wysiłku. Jeżeli macie swoje pomysły na naukę angielskiego, koniecznie dajcie znać w komentarzach! 

Na Instagramie i Facebooku znajdziesz jeszcze jeden bonusowy sposób, jak nauczyć się angielskiego komunikatywnie 😉 Jeżeli dodatkowo posiadasz artystyczne zainteresowania, mam dla ciebie kanał na Youtube 

Jak zaplanować swoje życie? Czy to w ogóle możliwe? Odpowiedź brzmi… i tak, i nie. Ale kiedy zapytamy odwrotnie – czy da się założyć firmę bez planu? Planowanie długookresowe nagle nabiera sensu, a może być także bardzo przyjemne. Dziś nalegam, byś wziął kawałek papieru, długopis, trochę wolnego czasu i w 3 prostych krokach zaprojektował ze mną to życie!

Nie tylko ty zastanawiasz się, jak mieć szczęśliwe życie. Tak truistyczne pytanie dręczy miliony ludzi na całym świecie. Problem w tym, że w większości sami nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą. Są niczym statek dryfujący po bezkresie morza istnienia bez kompasu, ni mapy, nie mówiąc o wytyczonym kierunku działania. Zdają się na wiatry i morskie prądy, nigdy nie zaznając spokoju. Żyją tym, co dostają — a nie tym, po co sięgają. Wcale nie trzeba być przykutym do wózka, żeby zostać ,,warzywem”…

Ważne i najważniejsze

Zanim przejdziesz do czytania tego posta i wytyczysz ścieżkę realizacji celów na mapie twojego bytu, koniecznie potrzebujesz wiedzieć, dokąd chcesz dopłynąć. Znać swoje priorytety. Mieć świadomość, co jest dla mnie — nie dla rodziców, znajomych, szefowych ze swoimi wymaganiami — najważniejsze. Jak chcesz być zapamiętany? To jedno pytanie pozwala nam spojrzeć na naszą egzystencję z zupełnie innej perspektywy.

Jego rozwinięcie wraz z instrukcją krok po kroku i ćwiczeniem, jak odkryć to credo, dotrzeć do swoich najgłębszych pragnień, które pozwolą na czerpanie maksymalnej radości z życia, znajdziesz w poprzednim poście Ustalanie Priorytetów. 

Dodatkowo zarezerwuj sobie minimum godzinę na wykonanie zadań z tego wpisu – być może uwiniesz się w pół godziny, może w 50 minut, ale zawsze lepiej mieć zapas czasu, niż cierpieć na jego brak. Aczkolwiek planowanie nigdy nie przyczynia się do jego utraty, a wręcz przeciwnie.

Dlaczego planowanie długookresowe jest tak ważne?

Pewnie planujesz zakup nowego mieszkania, pralki lub wizytę u lekarza. Prawdopodobnie masz też plany na życie dotyczące kariery zawodowej: zakładasz, na jakim stanowisku chcesz pracować i w jakiej branży. Wiesz, jaki jest problem z takimi planami?

Są od siebie niezależne. Planując w ten sposób, nie uwzględniasz znajdujących się pomiędzy nimi połączeń, działasz według hierarchii pilności spraw, nie ich wagi, a przede wszystkim — takie założenia nie przybliżają Cię rzeczywiście do osiągnięcia twoich celów, a tym samym życia; życia prawdziwego, na twoich zasadach, będącego esencją szczęścia, nie tylko przetrwałego.

Dlatego tak ważne jest najpierw planowanie dużego kalibru, w perspektywie miesięcy, a nawet lat, by nasze działania były spójne i konsekwentne. 

Plan 5-letni

WHAT?! Mam planować życie na 5 lat w przód?! Matko, ja nawet nie wiem, czy będę jeszcze wtedy żyła! Wystarczy, że samochód mnie walnie, rak dopadnie (więc może warto wcześniej zadbać o zdrowie?), albo inne cholerstwo… W każdej chwili mogę stracić pracę i być zmuszona szukać jej miesiącami — i wszystkie plany diabli wzięli! 

A ja pytam: Co będzie, jak już dożyjesz? Szanse na przeżycie masz jednak większe niż mniejsze. I co wtedy? Chcesz, żeby twoje życie wyglądało tak samo jak teraz? Chcesz stanąć w jednym miejscu z powodu 1% złych scenariuszy, bo brak ci odrobiny odwagi? Ten czas i tak upłynie. Tylko od ciebie zależy, czy przyczyni się do twojego rozwoju.

A właściwie – dlaczego akurat 5 lat, a nie 2, 10, może i wieczność? Istnieją różne rodzaje planowania. Plan 5-letni według większości szkoleniowców, także w mojej opinii, jest najbardziej optymalny; nie za długi, nie za krótki, lecz w sam raz. 

To idealny rodzaj planowania dla osób wybierających się na studia. W tym okresie jesteśmy stanie zrealizować większość naszych marzeń, a równocześnie wiele możemy przewidzieć i prędko dostosować strategię do zmieniających się warunków. Rzadko bywa też, że w ciągu 5 lat odwidzi nam się więcej niż jedno-dwa założenia.

A gdy koleje losu spadną na nas jak grom z jasnego nieba i rozjadą całe to misterne, strategiczne planowanie? Zrobisz nowy plan 🙂

Punkt 1: Cel

Po pierwsze, dopiszemy do wyznaczonych przez ciebie dominujących obszarów życia (jeżeli jeszcze tego nie zrobiłeś — a sio mi tutaj!) konkretne cele, maksymalnie dwa na każdą dziedzinę. 

Cel to takie coś, dzięki czemu nie będziesz miał więcej wątpliwości, po kiego czorta zrywasz się z samego rana z łóżka. Ani po co myjesz zęby czy chodzisz do pracy. Będziesz w stanie chwycić za stery swojego życia i wykorzystać wiatr w żagle.

Hm, przyda się teraz jakiś arkusz… Wyznaczanie celów rozpocznij, pobierając pierwszy szablon z linku. Na takiej kartce będziesz mógł później zapisać gotową ideę i powiesić nad łóżkiem, byś każdego ranka przypominał sobie, po co to wszystko.

Metody wyznaczania celów są tak liczne, jak ludzie na ziemi. Ja preferuję wyznaczanie celów SMART. Jest zrozumiale nawet dla największego laika, szybko i co najważniejsze, skutecznie. Ten system jeszcze nigdy mnie nie zawiódł:

S – Specific. Tylko konkretny, namacalny cel, który nie pozostawia miejsca na żadne niedomówienia i osobiste interpretacje, jest możliwy do osiągnięcia. Załóżmy, że chcesz być bogaty. Ale co to właściwie znaczy? Jak bardzo bogaty? Fizycznie, duchowo, czy obie opcje? To stwierdzenie nic nam nie mówi. 

,,Chcę mieć milion na koncie” to również dość słaby cel. W jednej chwili masz 1000 baniek na koncie, a po zapłacie rachunków… 100 na minusie. Prawdopodobnie twoim właściwym pragnieniem jest możliwość niemartwienia się o finanse na co dzień. Postaraj się określić, jaka ilość pieniędzy jest ci niezbędna do życia na odpowiednim poziomie. To już czas na postawienie sobie celu, np. zarabiam 200% więcej, niż obecnie. 

M – Measurable. Cel powinien być mierzalny tak, abyś był w stanie liczbowo wyrazić stopień lub etap jego realizacji. Precyzja to twój sprzymierzeniec. Nie wystarczy powiedzenie ,,poprawa zdrowia”. Musisz mieć mierzalne wskaźniki! Przykładowo — schudnięcie 5 kg, zbudowanie pewności siebie tak, by bez problemu dzwonić do obcych ludzi czy całkowite wyrzucenie z jadłospisu pewnych rzeczy na okres 30 dni. Teraz masz swego rodzaju benchmarki, dzięki którym możesz sprawdzać postępy w realizacji celu.

A – Achievable. Zbyt wygórowany, niemożliwy do osiągnięcia cel będzie Cię jedynie demotywował. Milionowego majątku nie buduje się w tydzień, nikt nie został światowej klasy piosenkarzem z dnia na dzień! Niech będzie to pomysł realistyczny, osiągalny, ale…

R – Relevant. … istotny. To marzenie musi być dla Ciebie w jakiś sposób ważne. Musi ci na nim zależeć. Ma sprawiać, że na samą myśl ręce same rwą się do roboty. W przeciwnym razie nie będziesz miał wystarczającej motywacji. ,,Chcę schudnąć 5 kg” brzmi dobrze, ,,Chcę schudnąć 5 kg, żeby zmieścić się w stare sukienki” brzmi świetnie.

T – Time-bound. Nasz cel musi mieć wyznaczony przedział czasowy, w jakim zamierzamy go osiągnąć, i wyraźny deadline. Powiedzmy, że chcesz zdać egzamin z języka francuskiego, bo jest wymagany w pracy, do której chcesz aplikować. Jak dużo czasu ci zostało? Czy w ciągu 6 miesięcy zdążysz opanować nowy język? 

Musisz umieścić ten cel na osi czasu. Dzięki temu wytworzysz poczucie pilności. Określona data sprawi również, że projekt wskoczy na wyższy poziom jasności. To właśnie zamierzamy zrobić w tej chwili.

Punkt 2: Czas

Narysuj następującą oś z podziałką, lub kliknij link, aby pobrać gotowy dokument.

(Kartka powinna być ustawiona w orientacji pionowej)

Wpisz pod poszczególnymi kreskami terminy końcowe twoich celów, a następnie różnymi kolorami zaznacz okres ich realizacji. Mogą się na siebie nakładać, ale w granicach zdrowego rozsądku.

Punkt 3: Uzasadnienie

Ten punkt nie jest obowiązkowy, ale warto się nad nim pochylić — najlepiej już teraz, skoro tak się rozpędziłeś. Wybierz od 1 do 3 celów, które naprawdę cię ekscytują, i napisz jeden akapit dla każdego z nich, wyjaśniając, dlaczego bezsprzecznie osiągniesz je w ciągu tych 5 lat. Powinno Ci to zająć ok. 15-20 minut. 

Przeczytaj je na głos i… zacznij działać! Jak? Tego dowiecie się w następnym poście z serii ,,Jak planować, żeby nie zwariować” :). Tymczasem więcej materiałów udostępniam na Facebooku oraz Instagramie – łapka w górę mile widziana! 

Jeżeli dodatkowo posiadasz artystyczne zainteresowania, mam dla ciebie kanał na Youtube 

Wakacje w pełni, słoneczko grzeje, myślami uciekamy już hen, daleko, na wczasy nad morzem lub najwyższe górskie szczyty. Większość z nas już decyduje się na krótszy lub dłuższy urlop i korzysta z zasłużonego wypoczynku. A po wakacjach zostają piękne wspomnienia i… długi! Stąd postanowiłam przygotować post – jak nie zbankrutować i dobrze się bawić na wyjeździe jednocześnie?

Wprawdzie wiele osób wychodzi z założenia, że wakacje są tylko raz w roku, więc warto chociaż na chwilę popuścić pasa. Rozumiem, że nie jest łatwo zrezygnować z przyjemności i tanie wczasy wymagają odrobiny dyscypliny oraz większego pomyślunku; ale idąc tym tokiem rozumowania, oszczędzanie praktycznie nigdy nie ma sensu, bo przecież ,,szkoda życia”. Zawsze coś jest w raz w roku, raz w życiu, jedyne w swoim rodzaju. 

Wcale nie musisz zostawać ascetą! Trzeba dać się wyszaleć wewnętrznemu hedoniście, żeby nie sabotował działań racjonalnej strony umysłu. W mądrym oszczędzaniu nie chodzi wcale o dziadowanie i szukanie jak najtańszej oferty, lecz wydawanie pieniędzy na to, co jest dla nas ważne. 

Przede wszystkim musimy sobie uświadomić, czego oczekujemy od wyjazdu, co jest istotne dla naszej rodziny. Często zdarza się tak, że jeździmy gdzieś z przyzwyczajenia albo ,,bo inni tak robią”, ,,bo tak wypada”. A gdy przysiądziemy na chwilę i zastanowimy się nad swoimi pragnieniami, okaże się, że wcale nie musimy wyjeżdżać na Karaiby all inclusive, a bliżej nam do leśnej chatki nad polską rzeką. 

Najważniejsze jest świadome podejście do zakupów. Także podczas urlopu warto zachować finansową równowagę, aby mieć wymarzone, tanie wakacje bez martwienia się potem o budżet domowy (zwłaszcza jeśli, broń boże, planujecie wziąć na nie kredyt – lepiej zacznijcie od razu oszczędzać).

Dlatego nie spuszczamy oka z naszych finansów ani na chwilę – po prostu przeorganizowujemy priorytety. We wszystkim najważniejszy jest umiar. Dzięki poniższym strategiom pieniądze na przyzwoite wakacje znajdą się w niemal każdej rodzinie. 

Jeżeli chcesz wiedzieć, jak oszczędzać na wakacjach i nie dać się zaskoczyć nieplanowanym wydatkom, czytaj dalej.

—————————————————————————————————————————

1. Zaplanuj budżet na wakacje. Określ, ile pieniędzy musicie przeznaczyć na wczasy w różnych kategoriach (podstawa to, powiedzmy: posiłki, paliwo, atrakcje, nocleg, przekąski, nieplanowane wydatki) włącznie z zapasem na sytuacje awaryjne, i zabierz dokładnie tyle – ni mniej, ni więcej. Dzięki temu staniecie się nieco mniej powściągliwi w obliczu pokus.

2. Gdzie na wakacje? – to pytanie powinieneś zadać sobie przynajmniej na miesiąc przed wyjazdem, jeżeli będzie krótszy niż 5 dni. Rozważaj minimum 3 miesiące wcześniej, jeśli nieobecność potrwa więcej, niż tydzień. Może się wydawać, że to spory odstęp czasowy, ale zapewniam cię, że ustalenie destynacji z wyprzedzeniem oszczędzi ci mnóstwa sporów i nerwów.

3. Podróżuj poza sezonem. Bądź elastyczny. Przez tydzień nieobecności w pracy czy w szkole ani tobie, ani twoim dzieciom świat się nie zawali. Wiele kierunków jest najbardziej atrakcyjnych na jesieni lub na wiosnę, a góry zimą to doprawdy cudowne zjawisko…

4. Waluta obca. Jeżeli chcesz mieć tanie wakacje za granicą, wcześniej oblicz, ile zagranicznej waluty potrzebujesz kupić i śledź kursy walut, żeby wymienić pieniądze na wakacje w najlepszym momencie.

5. Sprawdź różne środki transportu. Porównuj ceny wyprawy samolotem, pociągiem czy autem i wybierz najkorzystniejszą opcję. 

6. Sprawdź BlaBlaCar. Jeżeli podróżujesz sam lub w małym gronie, warto skorzystać z tej opcji. Znajdziesz tam oferty przejazdu na wielu popularnych trasach w cenie podobnej, jak w publicznym transporcie (lub nieco niższej), ale zajmie on mniej czasu. Aktualnie dostępne są zarówno przejazdy autem, jak i autobusem (komunikacja miejska na miejscu to też świetne rozwiązanie).

7. Wycieczki first i last minute. Kupuj bilety z dużym wyprzedzeniem albo na ostatni dzwonek – to już zależy od twojej skłonności do ryzyka 😉 Trzeba na bieżąco, to znaczy kilka razy dziennie, monitorować sytuację w przypadku wycieczki last minute i innych promocji. Jeśli chodzi o bilety na transport, raczej sprawdza się strategia first minute.

8. Korzystaj z porównywarek cen. E-wczasy, trivago.pl, TravelDeal, EasyGo, Travelplanet, airbnb.pl. Wystarczy rzut oka i mamy odpowiednie warunki w najlepszej cenie.

9. Jedź samodzielnie. Biuro podróży wprawdzie zdejmuje z naszych barków konieczność myślenia, ale za zapakowanie się do autobusu (pełnego spoconych turystów) trzeba zapłacić wyższą cenę. Ja do tego preferuję zwiedzanie na własną rekę, bez sztywnego planu. W dobie internetu większość rzeczy da się załatwić na odległość i z pewnością będzie to niezapomniane doświadczenie.

10. Pakuj się mądrze. Trudno jest oprzeć się pokusie zabrania rzeczy, które ,,mogą się przydać”. Z doświadczenia wiem, że zwykle potrzebne jest o wiele mniej bagażu, niż się nam wydaje. Jeśli podróżujemy samochodem lub pociągiem, nie ma to aż tak dużego znaczenia, ale w przypadku podróży samolotem zmieszczenie się w bagaż podręćzny to spora oszczędność.

11. Zabierz żywność ze sobą. Jeżeli wiesz, że jedzenie na miejscu jest stosunkowo drogie, postaraj zabrać się część zapasów ze sobą: produkty sypkie, kasze, makarony, chleb, konserwy, przyprawy, to wszystko możesz przewieźć z domu na miejsce.

12. Kupuj sprzęt na wyprzedażach. Materace, koła do pływania, zabawki do piasku, buty wspinaczkowe i inne gazety kup wcześniej, najlepiej na jesiennych przecenach. Posezonowe wyprzedaże sprawdzają się w każdej dziedzinie. Musisz tylko wiedzieć, czego potrzebujesz i od razu zaplanować budżet.

13. Wybieraj mniej uczęszczane miejsca. Ta zasada sprawdza się zarówno w Polsce jak i za granicą. Zazwyczaj są one równie ekscytujące, co standardowe punkty na mapie każdego turysty; czasem bardziej dzikie, ale mniej zatłoczone, a bilety i nocleg tańsze.

14. Używaj zniżek. Wyrób międzynarodową kartę studenta, zrób użytek z legitymacji szkolnej przy wejściu do muzeum, szukaj promocji w internecie. Niemal zawsze można upolować jakiś rabat. Często atrakcyjne kody zniżkowe dostępne są w aplikacjach mobilnych podczas rezerwacji noclegu.

15. Kontroluj wydatki. Zachowuj paragony z zakupów i zapisuj każdy, nawet najdrobniejszy wydatek. Dzięki analizie takich zbiorów również lepiej przygotujecie się następnym razem.

16. Nie kupuj pod wpływem impulsu. Pomyśl nie 3, a 5 razy, zanim coś kupisz. Czy naprawdę tyle zjecie? Czy faktycznie ci się to przyda? Czy będziecie z tego korzystać? Przy okazji zapobiegasz marnowaniu żywności.

17. Ustal limit pamiątek. Na przykład 3 na każdego członka rodziny. Nie dość, że oszczędzicie i tak już nadwyrężone życie walizki, to i trochę kasy zostanie w portfelu. Te bibeloty zazwyczaj będą przez tydzień cieszyć oko, a potem, zapomniane, kurzyć się na półce. Zastanów się, czy rzeczywiście są ci potrzebne? Zamiast zbierać szpargały, rób zdjęcia i zbieraj dary natury – związane z nimi pozytywne emocje to najlepsza pamiątka.

18. Nie kupuj popularnych napoi w restauracjach. Unikaj kupowania wody, coli itp. w lokalach gastronomicznych lub na stoiskach. Ceny są tam zazwyczaj iście horrendalne (ostatnio we Wrocławiu trafiliśmy do restauracji, w której 200 ml pepsi kosztowało 9 zł!).

19. Zapakuj sobie prowiant na drogę. Warto zabrać do reklamówki kanapki, owoce, bakalie – względnie coś, co nie zepsuje się szybko w upale – i butelkę wody, a unikać kupowania zapasów na szybko w sklepikach dla turystów, gdzie ceny są zazwyczaj dwukrotnie wyższe.

21. Korzystaj z roweru. To wcale nie tak, że jestem roweroholikiem 😛 Jeżeli jedziesz pociągiem lub samochodem, możesz zabrać ze sobą rower i na miejscu wykorzystywać ten darmowy środek transportu na mniejsze odległości, np. do sklepu.

Warto planować urlop w taki sposób, aby i wilk był syty, i owca cała 🙂 Korzystacie z tych trików? A może macie jeszcze jakieś? 

Prosiłabym cię jeszcze o sekundkę na udostępnienie tego postu w mediach społecznościowych, np. na Facebooku lub Instagramie. Dzięki temu blog dotrze do większej ilości zainteresowanych, a ja będę mogła publikować coraz więcej treści. 

Jeżeli dodatkowo posiadasz artystyczne zainteresowania, mam dla ciebie kanał na Youtube.

Chętni do pracy nastolatkowie najczęściej lądują na stanowiskach związanych z gastronomią. Jedną z najpopularniejszych opcji jest zostanie kelnerką bądź kelnerem – choć zajęcie cieszy się zdecydowanie większym zainteresowaniem wśród dziewczyn, piszę ten post w duchu unisex. Co zatem powinieneś wiedzieć, zanim przyjdziesz do restauracji? Jakie są twoje obowiązki i jakie możesz mieć oczekiwania?

1. Udzielanie korepetycji

2. Roznoszenie gazetek

3. Rozdawanie ulotek 

4. Statystowanie

5. Copywriting

6. Ankiety

7. Multi-Level Marketing

8. Handel internetowy

9. Zbiory warzyw i owoców

10. Kelner/Kelnerka

11. Fotografia

12. Twój własny pomysł na biznes! 

Kelner z zakwaterowaniem to wakacyjny hit nr. 1. Zwłaszcza nad morzem istnieje duże zapotrzebowanie na tego typu pracowników. Prędzej czy później, z dużym prawdopodobieństwem będziesz musiał spróbować, jak wielu młodych ludzi, zarabiania w ten sposób.

Kelner czy kelnerka to osoba pierwszego kontaktu z gośćmi, stanowią niejako wizytówkę danego lokalu. Jakość ich pracy ma ogromny wpływ na opinie klientów. A mimo to, jest łatwa do zdobycia.

Każdy, komu zależy na elastycznych godzinach pracy i nie ma jeszcze doświadczenia w innych zawodach, powinien spróbować tej posady. Właściciele chętnie zatrudniają młodą kadrę, licząc na jej zaangażowanie i… niskie oczekiwania finansowe. Choć to wcale nie musi cię dotyczyć.

GDZIE ZNAJDZIESZ OFERTY PRACY – KELNERKA/KELNER?

Pracę w tym zawodzie można dostać praktycznie od ręki, ponieważ jest nań stały, duży popyt na rynku, zwłaszcza w okresie wakacyjnym. Kelnerka z OLX, Linkedin, Pracuj.pl i im podobnych portalach to niemalże standard w ogłoszeniach dla mniej doświadczonych osób lub studentów. Czasem oferty pojawiają się też pod nazwą barista.

Możesz również rozejrzeć się po lokalnych grupach pracy lub marketplace w mediach społecznościowych. Jeszcze lepiej, jeżeli przejdziesz się samodzielnie do wybranej kawiarni czy restauracji i spytasz, czy nie potrzebują nowych pracowników. Największą rolę w poszukiwaniach będzie odgrywać oczywiście lokalizacja knajpy.

KELNER/KELNERKA – OPIS STANOWISKA

Praca kelnerki – na czym polega?

W zależności od rodzaju i atmosfery punktu gastronomicznego twoje obowiązki mogą się znacząco różnić. Kelner w restauracji 1 ma za zadanie tylko rozkładanie dań, w innej jest traktowany na równi z kucharzami, a w pubie może być rozumiany jako barman. Kelnerka na wesela/na weekendy to też zupełnie inna bajka. 

Uciążliwość niżej wymienionych wad i zysków z zalet pracy w gastronomii również w dużej mierze zależy od miejsca, w którym przyszło nam pracować.

Sama pracując w kawiarni jako kelnerka dysponowałam pełnym wachlarzem obowiązków do wykonania – zarówno roznosiłam, sprzątałam jak i przygotowywałam posiłki. Zasadniczo jednak twoje najważniejsze zadania związane z obsługą klienta to:

• Zmywanie naczyń (na 99.9% będzie to twoje pierwsze zajęcie)
• Zbieranie zamówień
• Dbanie o czystość sali i nakrycie stołu
• Powitanie gości
• Podawanie menu
• Doradzanie w wyborze dania
• Przynoszenie zamówień
• Otwieranie butelek
• Obsługa płatności
• Pomoc w przygotowaniu jedzenia

Są to nieskomplikowane, powtarzalne czynności. W dodatku wszystkiego nauczysz się na miejscu.

WYKSZTAŁCENIE I WYMAGANIA

Wiem, że kiedy mówię o wykształceniu kelnerki, uśmiechasz się pod nosem – to tak, jakbym mówiła o wykształceniu sprzątaczki! Istnieją specjalne szkoły zawodowe, które przygotowują rzetelnie w tym kierunku. Jednak tobie zapewne zależy zwyczajnie na prostym, dodatkowym zarobku – wystarczy już ukończona szkoła podstawowa.

O wiele bardziej istotne są cechy dobrego kelnera, pewne umiejętności miękkie, którymi powinien wyróżniać się kandydat. Oczywiście wymagania różnią się w zależności od wybranego lokalu. Dobra wiadomość dla introweryków – nawet szare myszki mogą dobrze zarobić, gdy znajdą się w odpowiednim miejscu. Ważne predyspozycje to:

• Wysoka kultura osobista. Kelnerka musi poznać zasady savoir-vivre’u, reguły odpowiedniego składania naczyń i sztućców. Powinna być kulturalna i miła, niezależnie od sytuacji. Wulgaryzmy, dłubanie w nosie (lub telefonie), burczenie to ekspresowa droga do wyjścia.
• Podzielność uwagi. Przyjmowanie zamówień, składanie serwetek, gotowanie i równoczesne roznoszenie posiłków potrafi namieszać w głowie. Musimy umieć poradzić sobie z natłokiem zadań, aby zminimalizować ilość błędów. Bo czasem będą – oby nie za często.
• Cierpliwość. Do końca zmiany… i do klientów. Brak zdecydowania niektórych delikwentów potrafi być prawdziwą zmorą w godzinach szczytu. Mimo to kelnerka musi pozostać opanowana i cierpliwie udzielać informacji na temat oferty. 
• Komunikatywność. Zarówno klarowne, zrozumiałe przedstawianie menu, jak i uważne słuchanie gości są mile widziane. Skuteczne porozumiewanie się w zespole jest niezbędne na każdym kroku.
• Uśmiech. Dokładnie! Nic tak nie poprawia humoru gościom, jak naturalny, serdeczny uśmiech w ich stronę. Nie musisz oczywiście chodzić z bananem przyklejonym do twarzy, ale miła aparycja jest niezbędna na tym stanowisku.
• Często również wymagana jest książeczka sanepidowska, relikt z czasów PRL-u, na wypadek kontroli w lokalu. Jej wyrobienie jest procesem niezwykle uciążliwym i bezsensownym – całe szczęście, jednorazowym, ale w mniej popularnych punktach zwykle przymykają na to oko. 

JAKI WYBRAĆ STRÓJ DLA KELNERKI?

Szykuje się pierwszy dzień w nowej pracy, a ty nerwowo przeglądasz szafę, nie wiedząc, co na siebie włożyć? Znam ten ból. Jeżeli restauracja rozdaje własne stroje dla garsonów, często przynajmniej koszulki, połowę zmartwień masz z głowy. Przede wszystkim sugeruj się wskazówkami zespołu.

Strój kelnerki powinien być przede wszystkim schludny. Spodnie (przeważnie jeansowe), koszula, powinny być ładnie wyprasowane, bez jednej plamki. Oczywiście z czasem mogą pojawić się zabrudzenia, których nie dało się domyć, ale warto zadbać o ogólne wrażenie czystości. Odpuść sobie sukienki i im podobne kreacje – ubiór nie może ograniczać twoich ruchów. Powinien być wygodny, jako że będziesz w nim biegał i okręcał się na wszystkie strony przez wiele godzin.

Pozostaje kwestia butów. Kiedyś przyszłam do kawiarni w topornych, zimowych butach, i zapomniałam tych na zmianę – to nie był mój najlepszy dzień :). Szpilki zostaw w domu, wybierz komfortowe adidasy, trampki lub sandały. 

PRACA W GASTRONOMII OD KUCHNI

Posadę zdobyłam w lokalnej, sympatycznej kawiarni przez znajomości mamy. Nie była to sieć prestiżowa, ale z pewnością na pierwszym miejscu wśród mieszkańców miasta. Na początku przychodziłam dwa razy w tygodniu, w weekendy, na 6 godzin. 

Już pierwszego dnia spóźniłam się do pracy o godzinę… Kiedy chciałam wyjść tak, jak się umawialiśmy, o 19:00, po przepracowaniu 5 godzin – zobaczyłam w oczach szefowej szczere zdziwienie. Zostałam do 20, żeby otrzymać wypłatę. To była pierwsza potężna lekcja odpowiedzialności. 

Poza tym byłam trochę spięta, za to reszta pracowników okazała się przyjazna i pomocna. Najpierw trafiłam oczywiście na zmywak – miałam dokładnie wytłumaczone wszystkie procedury, i dawałam z siebie wszystko. Szybko zaznajomiłam się z charakterem współpracowników. Pod koniec dnia podliczyliśmy i podzieliliśmy równo napiwek. Podpisałam własny kubek. Niestety, to był pierwszy i ostatni raz.

Drugiego dnia stałam się już permanentnie częścią zespołu. Oczekiwano ode mnie pełnej wiedzy na temat funkcjonowania kuchni, kiedy nie wystawiałam nosa poza zmywak – a przynajmniej takie odnosiłam wrażenie. W ten sposób zapewne również zachęcano mnie do nauki nowych obowiązków (a przynajmniej chcę tak myśleć). 

Szybko zapamiętywałam imiona współpracowników. Jak się okazało – niepotrzebnie. W kadrze występowała duża rotacja, prawie za każdym razem pojawiał się ktoś nowy w drużynie, a inni znikali – trwale lub przenosząc się na inne dni pracy. Poznałam wielu różnych, ciekawych ludzi, choć rzadko trafiał się ktoś z wyższymi ambicjami. Przeważnie byliśmy przynajmniej na neutralnej stopie, zdarzyły się może ze 2-3 osoby, z którymi ewidentnie nie było mi po drodze. Poza tym obyło się bez większych problemów z komunikacją. 

Mimo to dało się odczuć swego rodzaju politowanie starszych, czasem przechodzące w brak szacunku. Byłam najmłodszą osobą w zespole, miałam nikłe doświadczenie zawodowe, nie byłam też najbardziej rozgarniętą dziewuchą ze wszystkich – a ile nastolatków w moim wieku się na to zdobywa? Słyszałam niekiedy plotki na mój temat. Dobrze, że dzięki uwadze mamy potrafiłam powiedzieć ,,Nie”, kiedy koleżanka w średnim wieku wyładowywała swój stres, popędzając mnie w robocie. Potem odnosiłyśmy się do siebie przyjaźnie.

Po miesiącu, kiedy opanowałam resztę obowiązków, otrzymałam podwyżkę w ten sposób, że zamiast 60, zarabiałam 70 zł na dzień. Marzenie! W tej kwestii koledzy również mi nie ufali i ostrożnie przeliczali pieniądze. Rzadko za to spotykałam się z nieuprzejmością wśród klientów – większość była miła i wyrozumiała, czasem zamieniliśmy parę słów. Można było się pośmiać, wyluzować. 

Poza tym niewiele miałam czasu na narzekanie czy budowanie więzi – w godzinach szczytu, tzw. tabace, nie było litości, a dialogi ograniczały się do zdawkowego wydawania próśb i poleceń. Cały czas byłam na nogach, przez pierwszy tydzień głównie szorując, myjąc i układając naczynia, potem wcielając w życie sekretne receptury coraz to nowszych potraw i rozdając je gościom.

Do autobusu wlokłam się po tych 6 godzinach nie ja, ale cień człowieczy. Wracałam do domu wycieńczona, choć zadowolona z pracy. Mimo to nie wyobrażałam sobie, jak można funkcjonować w ten sposób po 8 godzin dziennie…

Z tego właśnie powodu po kilku miesiącach ograniczyłam się do pracy jeden dzień w tygodniu, w dodatku popołudniami w środy, które były najmniej obciążone. Dzięki temu miałam okazję do odpoczynku i spokojnej rozmowy ze współpracownikami, choć szefowa nie pochwalała tej decyzji. Gdyby nie przyjaźń z mamą, prawdopodobnie moja przygoda skończyłaby się na tym etapie. Cóż, jestem w stanie to zrozumieć – pracownik na jeden dzień w tygodniu nie jest zbyt wygodny…

Moją półroczną karierę kelnerki, zakończoną na wiosnę 2020 roku przez lockdown, wspominam raczej miło. Było ciężko, ale sympatycznie. Z drugiej strony dziękuję losowi, że straciłam tę pracę i byłam zmuszona poszukać lepszej alternatywy. 

Jeszcze krótko potem dla odmiany poszłam na dzień próbny do restauracji ,,z prawdziwego zdarzenia” – gdzie ,,frytki pieczone” były smażone w oleju najgorszego sortu 😉 Jednak nie przyszłam tam jako żywieniowy krytyk. Tak samo starałam się dawać z siebie wszystko, szybko ogarnęłam funkcjonowanie kuchni. Mimo to kucharki, plotkarki w podeszłym wieku, często wytykały, czy zawsze jestem taka małomówna, i czemu z nimi nie rozmawiam o rzeczach, które mnie nie interesują.

Wszystko było fajnie do momentu przejścia z trybu ,,na wynos” do stacjonarnego przyjmowania klientów. Nagle moja pokora i ciche zachowanie stały się wadą, a efektywność nie miała tak wielkiego znaczenia, jak w kawiarni. Nie podobała mi się również panująca tam atmosfera, więc ostatecznie nie zagrzałam miejsca w restauracji. Jak widać, są to diametralnie różne środowiska.

ZAROBKI

W pierwszym miesiącu pracowałam za 10 zł/h, co dawało 480 zł miesięcznie. Potem pensja podniosła się do 70 zł za dzień, czyli, przy 2 dniach roboczych w tygodniu, 560 zł miesięcznie. Całkiem nieźle.

Praca kelnerki dla nieletnich jest świetnym, w miarę pewnym sposobem na wypracowanie stałych przychodów rzędu 400-900 zł miesięcznie, bez wyniszczania swojego organizmu. Nie jest to kwota niebotyczna, ale i niemała, jak na potrzeby nastolatka.

Wiele zaleźy od wyboru lokalu i jego zarządu. Z tego powodu nie jestem w stanie bardziej precyzyjnie określić wysokości stawki. Są naprawdę różne, ale bezpiecznie jest przyjąć, że na początku możesz pracować na najniższej krajowej (obecnie 13,37 zł netto/h, czyli 80 zł na dzień), a z czasem twoje dochody będą rosnąć. 

Zalety:

+ Elastyczne godziny pracy

+ Napiwki (mogą przekraczać wysokość wynagrodzenia!)

+ Bycie częścią zespołu, kontakt z nowymi ludźmi na każdym kroku

+ Nauka języków obcych w praktyce

+ Lepsza pamięć i sprawność manualna

+ Stosunkowo wysokie zarobki

+ Darmowe jedzenie

Wady:

– Ciężka, fizyczna praca

– Wszechobecny stres i presja czasu

– Złe relacje międzyludzkie potrafią zaważyć na twoim odejściu

– Długie zmiany, nieraz w godzinach nocnych

– Ewentualna nieuprzejmość klientów 

– Brak odszkodowania w razie wypadku, a o ten w kuchni łatwo

Mam nadzieję, że ten post pomoże Wam podjąć decyzję o zatrudnieniu jako kelnerka bądź kelner. Jeżeli uważasz, że to, co robię, jest przydatne, zostaw proszę po sobie ślad – komentarz, udostępnienie, like’a na Facebooku lub Instagramie. Dla ciebie to kwestia kilku sekund, dla mnie moc motywacji 🙂

Jeżeli dodatkowo posiadasz artystyczne zainteresowania, mam dla ciebie kanał na Youtube.