Każdy kiedyś zaczynał. Kiedy około 2 lata temu chwyciłam za pędzle, w głowie mi się nie mieściło, żeby ten custom ujrzał jeszcze światło dzienne. Tego pana już znacie, choć pod nieco innym kątem - Nordling, custom ogiera Clydesdale Collecty z 2013 roku, mój pierwszy malowany konik.

A raczej wielka kolumbryna. Jest ponad dwa razy większy od modeli schleich, do których skali jestem przyzwyczajona. Stwierdziłam, że na większej powierzchni łatwiej będzie mi namalować detale - a że ręce mi przy nakładaniu farby na całe ciało odpadną, to szczegół :)

Wybaczcie, że nie widziałam wtedy zastosowania dla zdjęć robionych przed operacją. Właściwie na tym etapie nie przypuszczałam nawet, że będę prowadzić bloga, w dodatku tak dynamicznie się rozwijającego - to też wasza sprawka, kochani! Jesteśmy razem już ponad 3 miesiące, za co ogromnie Wam dziękuję. Wasza obecność i wsparcie naprawdę wiele dla mnie znaczą. Mam nadzieję, że również dla was blog był pomocny. Jednak nie zamierzam ograniczać się tylko do słów podziękowania. W następnym tygodniu miejcie oczy i uszy szeroko otwarte...

Wracając do tematu, model w rzeczywistości prezentuje się niewiele gorzej, niż na firmowych fotografiach. Ma świetne proporcje i pięknie wyrzeźbione mięśnie oraz szczotki, aż czuć ten powiew wiatru w galopie rozwiewający grzywę ogiera. Ogon niestety jest z dołu prosty jak linijka, ale nadrabia to fajnie skręconymi włosami. Pysk od przodu wygląda bardzo dobrze, może jest ciut przydługi.

Długo szukałam dla Nordlinga odpowiedniej maści. Padło na skarogniadą z dużymi odmianami na wszystkich kończynach oraz latarnią na głowie. Farba akrylowa, pastele, pierdyliard rodzajów pędzli, werniks i do roboty! Malowany był w tym samym stylu, co Remiza, ale w tym kontekście wygląda o niebo lepiej. Cienie są o wiele gładsze i miększe, rozmieszczone w typowych miejscach, raczej bez uwzględniania specyfiki konkretnego konia. 

Bardzo podobają mi się wszystkie odmiany u tego customa, wykonane przeze mnie z niezwykłą pieczołowitością. Biel do tej pory jest krystalicznie biała, a linie są wyraźne, domalowane. Pięknie wyszedł również beżowy róż na pysku.

I tutaj niestety praktycznie kończą się zalety. W kilku miejscach koń jest niedomalowany, zwłaszcza przy grzywie i ogonie. Z jakiegoś dziwnego powodu ubzdurałam sobie, że jak chlapnę na nie brązową farbą, to nie uda mi się na nie nałożyć jednolitego, czarnego koloru...
Ogier nie ma również takich akcentów, jak szara skóra wokół oczu i puzdra czy ciemniejsze wnętrze uszu. Oczy to studnie bez dna, na których odwrocie nie zobaczycie gwiazd - teoretycznie malowałam je różnymi odcieniami brązu i czerni, ale w praktyce zlały się ze sobą i efekt nie jest zachwycający.

Spojrzenie z tyłu. Widać szare otarcia na pęcinie i niczego sobie zad.

Tym, co najbardziej psuje mi całokształt ogiera, są mocno zniszczone kopyta. Starte na krawędziach i upstrzone różnego rodzaju plamkami, z otartymi, szarymi końcówkami szczotek, ponieważ nie dbałam o nie w czasie malowania. Przede wszystkim za wcześnie kładłam zawerniksowany model, mówiąc Eee, jakoś to będzie. Napisy zostały usunięte tylko z grubsza, wciąż widać wyraźnie niektóre litery i smugi. 

Mierżą mnie też te dwie jasne plamy cieni z pasteli, zbyt ostro wyróżniające się na tle ciemnej sierści.